Dag 14 (5-7-12)

Hallo allemaal,

Op naar de prachtige wateren van Halong Bay! Na een heerlijk ontbijtje in ons hotel, middenin het stadse leven liggend, of een lokaal ontbijt met de reisleidster, vertrokken we rond een uur of 10 naar Halong Bay. De busreis was zoals alle lange busreizen weer heerlijk relaxed. Gordijntje dicht, oordopjes in de oren en pitten maar. Tijdens de 3 en een half uur lang durende reis maakten we ook een tussenstop in de zogeheten ‘Happy Room’; oftewel de hokjes waar je even een boodschap kunt gaan doen, zodat je weer tevreden je reis kunt voortzetten. Hier was tevens een werkplaats voor gehandicapte mensen. Langs deze vrolijke mensen lopend, zagen we hoe geconcentreerd ze kundig aan het weven waren. Hoewel ze mooi waren, werden er geen oudbollige kleedje gekocht, maar er werden wel weer een hoop oreo’s gekocht (lees: een voorraadje oreo’s waarmee ze die dag zeker een grote omzet mee hebben gemaakt). Smikkelend werden de laatste uurtjes afgelegd naar de Bay. De zon leek met de seconde harder te gaan schijnen en toen we uiteindelijk weer de benen konden strekken op de aanleghavenplaats leken we te smelten door de verstikkende warmte. Voor we de boot op gingen, kochten sommigen nog een leuk zomerhoedje om zich modieus te beschermen tegen de zon. Onze boot, onze EIGEN boot, straalde weer de luxe uit die we hier iedere dag weer meemaken. Eerst stond er een lunch op het programma. Naast de dagelijkse rijst stonden er nu ook garnalen, clams (mosselen met een ander kleurtje), krab, big fish, spinazie, inktvis, wortel, tomaat, komkommer, loempia’s en oja, aangezien dit een beetje weinig was ook nog dragon  fruit en ananas op het menu. Met gevulde buikjes, zeg gerust magen die op ontploffen stonden, namen we de tijd om eindelijk onze huid die gewenste bruine kleur te laten krijgen. Zoveel exemplaren als er aanwezig waren, werd de bekende ‘Hongerspelen’-trilogie erbij genomen. Zodra je dit boek in handen hebt, kun je het niet meer wegleggen. Toch lukte het ons om even dit boek neer te leggen en in een bootje mee te varen naar de Surprise Cave. Deze enorme grot, vernoemd naar het eerste woord wat er werd uitgesproken bij de ontdekking van deze grot, zijn schoonheid werd nog eens extra benadrukt door de felle kleuren die op de mooie plekjes schenen. Na dit bezoek aan de grote grot, mochten we zelf rond peddelen in kajakken. Het was een driftig karwei om door de blauwige wateren het strand te bereiken. Maar ingesnoerd in onze badkleding waren we blij om het water weer te begroeten met een frisse duik. Deze duik werd genomen in een afgezet gebied, waar hopen toeristen bijeen kwamen en zelfs modellen een fotoshoot hielden (waar wij door de zoveelste gretige Vietnamees op de foto werden gekiekt). Er werd ons verzekerd dat we in de wateren waar onze boot was geankerd, het zwemmen konden voortzetten. Helaas heeft Lisa moeten ondervinden dat we niet altijd kunnen geloven in geuniformde matrozen. Na op een kwal te zijn gesprongen, liep ze kwallenbeten op en werd meteen onder handen genomen door de goede zorg van onze reisleidster en andere bezorgden. Hoewel Lisa gelukkig langzaam beter werd, werd ik zelf steeds zieker. ’s Avonds heb ik het bed moeten houden, waarschijnlijk de schuld van een zonnesteek. De rest van de groep heeft nog kunnen ‘genieten’ van soep, krab, garnalen, sla en rijst op zeëese wijze. Ook de zonsondergang bracht een prachtig beeld op, zachte kleuren vloeiden in elkaar over in de lucht, en we waanden ons even middenin een of ander geweldige documentaire van National Geographic. Ik geloof dat ik dit in mijn vorige blog ook al eens heb gezegd, maar ik heb nog steeds het sterke gevoel te zijn beland in een paradijslijk avontuur waaraan over twee dagen helaas een einde aan komt. Ik wil nu alvast even zeggen hoe ontzettend leuk deze reis, de gezelligheid zorgde voor een super sfeer, zo relaxed zoals we ons twee weken lang hebben gevoeld.

Hen gap lai!

Kim